Tempo de eleccións, tempo de crise

Na miña teima de criticar un Occidente en crise por múltiples datos obxectivos, agora propóñome analizar o que foi un dos seus sinais de identidade, que lle deu certa superioridade moral no mundo. Suponse que a democracia naceu en Occidente, desde a antiga Grecia pasando polas revolucións francesa e americana do século XVIII; en Occidente afirmouse o dereito á cidadanía. Entón os cidadáns poden escoller os seus gobernantes nun sistema en aparencia xusto. Pero Occidente leva moito tempo con dobre vara de medir a calidade democrática dos países, segundo os seus intereses: os amigos sionistas de Israel son "democráticos", mentres que China, Rusia ou Irán son criticados pola falta de liberdades, vótese ou non, participe a xente nas convocatorias electorais ou non o faga. Como en moitos casos, Occidente proclama uns principios bos e logo non os cumpre. Sen dúbida, isto afonda na súa crise de credibilidade. Portugal Este ano é o do maior número de eleccións no mundo en tempo. A través das mesmas chegamos a ollar diversas facianas da crise occidental. Primeiro fixándonos en Portugal e medindo os impresionantes resultados do partido Chega de extrema dereita. Sen programa, entre o trumpismo e o fascismo, os seus resultados expresan a xeografía do descontento. Fronte aos partidos centrais a dereita e a esquerda, PSD e PS, moita xente expresou a súa fatiga, a partir de valores conservadores, racistas e nostálxicos do pasado. Era unha saída lóxica fronte a unha esquerda totalmente incapaz e nunha Europa temerosa e con sensación de ameaza externa.No Portugal estable, chegou o fin da tranquilidade. Ningunha peza dunha Europa en crise resiste os novos xeitos de expresar a desconfianza. Por que a poboación palestina non poden votar desde 2006 e a israelí si? Rusia Uns poucos días despois houbo eleccións presidenciais en Rusia, que todos os grandes medios occidentais catalogaron como falseadas. É certo que na Rusia de Putin en guerra non hai condicións democráticas. Para a xente que dubide desta afirmación o asasinato de Navalny, a exclusión de candidatos críticos e as condenas de disidentes son evidencias claras ao respecto. Pero tampouco cómpre esquecer que se houbese eleccións en Ucraína agora probablemente perdese Zelenski, como apuntan as sondaxes. Tamén que nun contexto de illamento, a presión do Kremlin sobre os electores traduciuse nunha elevada participación. Entón, serve o belicismo antirruso para construír unha auténtica sociedade civil nese país? Serve para debilitar a autocracia gobernante? Semella que só reforza a posición dos lideres de Moscova cara a dentro. Tamén semella que Occidente está máis interesado en reforzar o seu presuposto de defensa e en perpetuar o conflito con Rusia que en axudar ao seu pobo. Palestina Pero podemos dar un paso máis no estándar occidental sobre a democracia participativa. Vaiamos a Palestina. Por que os palestinos non poden votar desde 2006 e os israelís si? Porque moitos votarían Hamas por rabia e frustración? En cambio partidos sionistas racistas do Estado hebreo si poden recibir votos. Pensemos, Occidente permite que os dun barrio de Xerusalén voten se son israelís e os doutro a varios centos de metros non. O seu delito, que sempre viviron alí, que son musulmáns ou cristiáns, e se afirman como palestinos. Repetimos o xa dito, se en Palestina todos e todas votasen habería máis votos de árabes que de xudeus, e iso parece un anatema para Occidente. UE e EUA Para rematar, Occidente tamén se enfronta este ano a dúas eleccións moi importantes, as europeas e as presidenciais de Estados Unidos (EUA). Nas primeiras existe un indubidable risco de avance consistente da extrema dereita. Como aconteceu en Portugal, os partidos do sistema aburren e son responsabilizados das múltiples fallas dun suposto Estado do benestar. A esquerda ten problemas para transmitir unha mensaxe novidosa (agás notables excepcións en nacións sen Estado ou certas formacións eco-socialistas), e o voto de todos os medos a múltiples inimigos (a inmigración, o declive de determinadas rexións, os problemas do agro, etc.) é canalizado polos ultras que non dubidan en adaptar as súas mensaxes a cada caso. Todo comezou con Trump e o seu xeito de comunicar en política. E agora semella que pode volver gañar en Estados Unidos tendo como único freo posible o ancián J. Biden. Unha boa mostra de que a crise xeral de Occidente mesmo se traslada a súa potencia central e cerne do imperialismo, en decadencia e sen líderes novos, como nunca se vira.