A vitoria do Clube Deportivo Lugo ante o Mirandés permitiulles manter a praza na categoría de prata. Lamentabelmente, a vitoria do Albacete ante o Cádiz fixo que o Dépor sexa xa equipo de Segunda División B aínda sen xogar o encontro adiado polos sete positivos en coronavirus do seu rival, o Fuenlabrada.
No peor dos momentos o Dépor volveu ser o da liga regular. Un equipo medoño e sen nervio. Especulativo. Unha escadra que evocaba a súa historia máis negra, o fatalismo da derrota no último minuto (a derrota ante o Rayo Vallecano en Riazor de 1983, o mítico e até literario penalti de Djukic de 1994). En Son Moix foi en algunhas fases do xogo un simulacro de equipo, un convite ao rival para entrar por todos os flancos, sen valados no centro do campo. Si, non estaba Álex Bergantiños. O Dépor caeu en Son Moix por 3-0 e perdeu por volta de 50 millóns de euros, segundo a estimación do seu presidente, Paco Zas.
Boas novas para o fútbol galego de elite. O Lugo selou esta terza feira a súa permanencia en Segunda División, por oitavo exercicio consecutivo, ao empatar no Anxo Carro co Tenerife (0-0). O mesmo resultado produciuse en Elx entre o equipo local e o Dépor, unha igualada que pode valer o pasaporte ao play off de ascenso após a sorprendente derrota do Cádiz na súa casa fronte ao Extremadura que adestra o coruñés Manuel Mosquera.
Todo comezou a se torcer na xornada 17 co empate a dous goles fronte ao Numancia. Nos primeiros 7 partidos de liga disputados en Riazor, o combo de Natxo González só deixara ir de Riazor dous puntos. A fortaleza xa non é tal e nos últimos cinco episodios ante a bancada local os branquiazuis cederon até tres empates.
Non é nada doado o campo do Almería. O Dépor sobreviviu case de milagre, grazas a unha isolada acción do sempre talentoso Fede Cartabia. Pois ben, nese cenario hostil o Lugo selou un acto heroico: conseguiu un empate após xogar en inferioridade numérica durante 60 minutos.
Centrocampismo a esgalla, especulación co balón, medo a perder por ambas partes, contención. Con esas premisas o normal é que o choque entre dúas equipas da zona baixa da táboa acabe con empate sen goles. Ao Lugo bastoulle oficio defensivo para cazar un punto perante un rival ao que ben puido ter batido de ter sido algo máis ambicioso.
O Lugo foi inferior ao Oviedo en practicamente todos os rexistros do xogo. A escadra de Javier López tentouno de todos os xeitos, mais nin con xogo curto nin longo, nin con posesión nin con contras, foi quen de facerlle dano á equipa asturiana.
Primeira experiencia amarga do combo de Natxo González coa épica da Segunda División. Xa saben: a áspera prosa dos campos de dimensións liliputienses, o público a abouxar perto dos futebolistas, a presión en contra de 11 gladiadores aguerridos. En Alcorcón o Dépor sofreu a primeira derrota do curso. Así é esta categoría: non ten en conta nin os galóns nin o pedigrí.
Un filial galego ten opcións reais de se tornar equipa de Segunda División. A segunda escadra celeste saldou con empate sen goles o seu choque deste domingo, en Barreiro, face o Cartaxena.
Acabou a tortura. Case mellor. Os números do Deportivo esta temporada meten medo. 28 pontos en 35 partidos. 6 vitorias, 10 empates, 19 derrotas. 34 goles a favor, 69 en contra. Fíxose mal todo o que se podía facer mal. Na xestión puramente deportiva, a directiva non tomou unha soa decisión con xeito. O descenso así era inevitábel. Esta é a terceira perda de categoría nas últimas dez temporadas. Mais esta, a tres choques do fin do campionato, foi a máis dolorosa
